Ruch Młodzieży PCK

Młodzież PCK  to  ruch młodzieżowy PCK, który skupia wolontariuszy i młodych działaczy społecznych i jest integralną częścią Stowarzyszenia od prawie stu lat.

Z inicjatywy generała Józefa Hallera, Prezesa Polskiego Towarzystwa Czerwonego Krzyża w latach 1921-1926, niedługo po powstaniu organizacji zaczęto organizować ruch młodzieżowy.

Głównym hasłem przyświecającym działaniom młodzieży było „Miłuj Bliźniego”.

Ruch młodzieżowy PCK miał przed II wojną światową 7 484 kół zrzeszających 446 895 uczniów szkół powszechnych i średnich.

Początkowo praca opiekunów oraz członków szkolnych kół PCK polegała na promowaniu higieny, samopomocy koleżeńskiej, opiece  nad grobami poległych żołnierzy, a także  na rozwijaniu korespondencji międzyszkolnej i międzynarodowej. Z biegiem lat zakładano świetlice, organizowano place gier i zabaw, podjęto akcje dożywiania w szkołach wiejskich, zbierano fundusze na zakup odzieży i żywności dla najbiedniejszych. Na kilka lat  przed wybuchem II wojny światowej rozpoczęto masowe szkolenie sanitarne dla młodzieży, co przyniosło doskonałe rezultaty w czasie wojny i okupacji. Ogólna liczba kół PCK na terenie kraju w 1939 r. wynosiła 9 024, a ogólna liczba członków wynosiła 763 866.

W okresie II wojny światowej ok. 150 wolontariuszy ze szkolnych Kół PCK zbierało materiały ewidencyjne o ofiarach wojny.

W okresie okupacji młodzież szkolna stanowiła 80% wolontariuszy Biura Informacyjnego Czerwonego Krzyża, zajmując się gromadzeniem faktów o stratach wojennych w ludziach.

Podczas obchodów 50-lecia istnienia, PCK miał 5 mln członków, w tym około 2 mln 750 tys. uczniów.

W latach 70-tych minionego stulecia ogólna liczba Szkolnych Kół PCK  wynosiła  ok. 29 tys., a działalnością Stowarzyszenia było objętych 90% szkół na terenie kraju oraz ok. 40% ogółu młodzieży szkolnej.