Krwiodawstwo powojenne

Pierwsza stacja przetaczania krwi po II wojnie światowej  powstała już w marcu 1945 r. w Łodzi. Pracami jej w początkowym okresie kierował prof. Ludwik Hirszfeld. Do 1950 r. utworzono 14 stacji krwiodawstwa dysponujących 6 500 dawcami.

1945-1950 po II wojnie światowej, do końca 1950 r. krwiodawstwo i krwiolecznictwo było prowadzone przez Polski Czerwony Krzyż. Stowarzyszenie korzystając z bogatych doświadczeń, a także pomocy międzynarodowej, innych Stowarzyszeń Krajowych Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca, zorganizowało 11 w pełni wyposażonych placówek poboru krwi. Zostały one przejęte przez państwo w całości (budynki, sprzęt, kadra oraz ok. 12 tys. stałych dawców krwi) i od stycznia 1951 r. Polski Czerwony Krzyż z roli wiodącej w dziedzinie krwiodawstwa i krwiolecznictwa został ograniczony do roli organizacji propagującej krwiodawstwo i pozyskującej dawców krwi.

2 czerwca 1958 r. Rada Ministrów powołała do życia Instytut Hematologii w Warszawie. Służba krwi podporządkowana została resortowi zdrowia, a Polski Czerwony Krzyż od tego mementu zajmuje się promocją i organizacją ruchu honorowych dawców krwi.