Siostry PCK

Od samego początku Polskiego Czerwonego Krzyża nieodłącznym zadaniem Stowarzyszenia było niesienie pomocy rannym żołnierzom oraz ludności cywilnej podczas klęsk żywiołowych  i epidemii. Tuż po zakończeniu I wojny światowej (w latach 1919 – 1920) PCK zorganizowało wiele placówek sanitarno-medycznych, w których pracowały pielęgniarki. W 1921 r.  głównymi celami ówczesnego PCK była pomoc ludności w wypadku klęsk żywiołowych i epidemii oraz podnoszenie zdrowotności wśród społeczeństwa. PCK prowadziło wówczas 200 placówek sanitarno-oświatowych (szpitale, sanatoria, przychodnie przeciwgruźlicze).

1 kwietnia 1929 r. powołano Korpus Sióstr PCK, który w momencie założenia liczył 410 osób zatrudnionych w formacjach wojskowych i wynagradzanych przez Ministerstwo Spraw Wojskowych. Prowadzono liczne kursy i szkolenia specjalistyczne, przygotowujące zaplecze pielęgniarskie dla wojskowych placówek. Przewodniczącą Korpusu od początku była jego inicjatorka hr. Maria Tarnowska. W kolejnych latach  PCK uruchamiał nowe szkoły pielęgniarstwa. Pierwsza powstała jeszcze w 1921 w Poznaniu, ale już w 1927 r. otwarto kolejną w Katowicach, a w 1929 r. powstała trzecia szkoła w Warszawie. Absolwentki były przyjmowane w poczet sióstr pogotowia sanitarnego i otrzymywały kartę ewidencyjna oraz  kartę mobilizacyjną.

Po II wojnie światowej PCK uruchomił liczne kursy dla sióstr pogotowia ratunkowego oraz reaktywował przedwojenne szkoły pielęgniarstwa. Przez cztery lata PCK wykształcił ponad 25 000 sióstr pogotowia sanitarnego. W 1949 r. szkoły te upaństwowiono.

1965-1970 – rozpoczęto działalność ukierunkowaną na opiekę nad chorym w domu. W tym celu zwiększoną edukację kobiet w tym zakresie. Do końca 1969 r. liczba sióstr pogotowia wynosiła 9 327 osób. W tym samym roku 3 000 kobiet pracowało jako opiekunki. Pod koniec lat 70-tych PCK prowadziło 868 punktów opieki nad chorym w domu.