Powstanie Biura Informacyjno-Wywiadowczego

(obecnie Krajowe Biuro Informacji i Poszukiwań).

W czasie I wojny światowej gromadzeniem informacji o losach jeńców wojennych oraz odnotowywaniem straty wśród żołnierzy zajmowała się Rada Główna Opiekuńcza. Rodziny zaginionych rozpaczliwie poszukiwały informacji o swoich bliskich. Niestety z powodu dezorganizacji w armii, m.in. braku poczty polowej, sekcja pomocy jeńcom miała utrudnioną pracę. W związku z wieloma problemami z jakimi borykała się Rada, w grudniu 1918 r. rozpoczęła pracę (początkowo nieformalna) służba informacyjno-wywiadowcza, zbierająca dane na temat rannych, chorych i poległych żołnierzy. Tworzyły ją dwie studentki Uniwersytetu Warszawskiego: Irena Hebdzyńska i Maria Przyborowska.  Początkowo Sekcja działała pod szyldem stowarzyszenia pomocy humanitarnej Sanitariusz Polski i tworzono ją z myślą o włączeniu w struktury przyszłej organizacji  Polskiego Czerwonego Krzyża. Opracowano wówczas metody pracy na wzór już istniejących Narodowych Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża, które przetrwały do dzisiejszych czasów. W 1919 r., do nowo powstałego Polskiego Towarzystwa Czerwonego Krzyża od razu przyłączono Sekcję Informacyjno-Wywiadowczą.